İpekçilik Caddesi'nin Manhattan kadar meşhur olduğu zamanlardı. Küçük sokaklarımız daha asfalt bile olmamıştı. .... O günlerde mahallemizde küçük bir evin küçücük bir köşe dairesinde oturan, küçücük bir mimar amca vardı. Arabasıyla akşamları sessizce gelir, park edip evine girerdi. Ben onu tanıdığım sürece hiç aksamadan devam eden bir ritüeldi onun eve gelişi. Eğer biz top oynuyorsak arabasını evin uzağında bir yere çekerdi. Bunu bize kibarlık olsun diye yaptığını bilir ve kapı önündeki tüm gürültümüze bir kez olsun kızmazdı. Güzel ve zarif bir eşi vardı.

       Bu mimardan neden bahsediyorum? Bu evine bağlı, sessiz, etrafındaki çocuklara değer veren yapısı, o mahallede bilye oynayan çocuklardan biri olarak beni o kadar etkilemiştir ki, üniversite sınavına girerken bütün tercihlerimi inşaat mühendisliği olarak yazmıştım.

   Bir gün gazetede bir haber gördüm: "Mustafa Eroğlu Bursa belediye başkanı seçildi". Çok sevinmiştim. O zamanlar davranışşları ve hareketleriyle bizi etkileyen bu sessiz adamın Bursa'nın kaderinde söz sahibi olması beni çok gururlandırmıştı. Zaten Bursa o zaman küçücük yer. Bütün Bursa'yı bizim mahalle yönetiyor diye düşünmüşümdür yıllarca. Mustaf Bey kazandığında CHP ilk kez Bursa belediyesini kazandı diye hatırlıyorum. Tüm mahalle bu partiye oy vermişti.  Bonra yşıllar geçki ve biz, mahallede bizi rahatsız etmemek için arabasını uzağa park eden bu adamın başkanlığını izledik. Fırıncıların grevinde BESAŞ'ın ilk temellerini attığını öğrendik. Başarılı gidiyordu sanırım. Her şeyini gördük ama mahalleden tek bir kişinin gidip ondan rica edip de iş güç sahibi olduğunu görmedik. Sessiz ve mütevazı mimar ağabeyimiz, sadece uzaktan da olsabizim ağabeyimiz olarak kaldı ve tek kelime konuşmadan yılarımız geçti. İnsanların başarma hissi eğer egolarını tavan yaptırma amaçlarıyla çakışıyorsa ortaya bir kurt çıkıyor. Egolarını kenara atıp başarıyla mutluluğu atbaşı götürmek isteyen kişilerde de bu kurt kuzuya dönüşüyor.